LYNA - "Ik leerde eindelijk luisteren naar mijn lichaam"

Als kind was ik eigenlijk altijd al te zwaar. Dat hoorde ik elke keer opnieuw bij elk opvolging consult bij de arts. Mijn moeder nam me mee van de ene diëtiste naar de andere zonder resultaat. Ik moet welk elk dieet geprobeerd hebben dat er bestond. Je hele leven lang op dieet zijn zorgt ook voor heel wat mentale druk. Als wat ik bijkwam, trachtte ik mezelf uit te hongeren in de hoop terug wat af te vallen, met vreetbuien als eindresultaat. Alsof ik het niet moeilijk genoeg had kreeg ik als kind ook te maken met pesterijen tijdens de les lichamelijke opvoeding. "Omdat ik de zwaarste van de klas was". Zo werd sport iets wat ik echt niet graag deed. 

9 jaar geleden kreeg ik eindelijk de diagnose PCOS (polycysteus ovarium syndroom). Een hormonale aandoening waar 5 tot 10 % van alle vrouwen mee te maken kan hebben in haar leven. Die aandoening zorgt er o.a voor dat ik teveel androgenen (mannelijke hormonen) aanmaak, waardoor ik een onregelmatige of geen maandelijkse eisprong en ik heb cysten op mijn eierstokken. PCOS maakt dat je heel wat gewicht aankomt en moeilijk kwijt raakt, tegelijk wordt de ziekte ook vaak veroorzaakt door overgewicht zelf. Met die diagnose viel alles wat op zijn plaats. Ik begreep waarom al die vooropgestelde en opgelegde gewichtsdoelen niet haalbaar waren. Ondanks dat verdict wou ik indertijd toch een manier vinden om af te vallen.  

De laatste jaren maakte ik een klik van keihard zijn voor mezelf tijdens training, mezelf over mijn grenzen pushen en te eindigen met blessures naar leren luisteren naar mijn lichaam. Ik ontdekte plots hoe die 'feelgood hormonen' na een training voelen en ik leerde progressie kiezen boven perfectie. Ik leerde andere voordelen zien van sport:  geen pijn meer, veel meer energie, geen blessures meer, fitter, sterker, zoveel mogelijkheden, mentaal meer veerkracht en meer balans. Ik ben bijna 30 en terwijl ik veel leeftijdsgenoten hoor klagen van lichamelijke kwaaltjes voel ik me sterker en fitter dan ooit.

Wat doe je zoal van sport? Twee keer per week volg ik krachttraining bij STERK in Gent, ik dans en ga vaak lopen met mijn hond. Ik ga ook paardrijden omdat ik hou van die connectie en ik doe ook regelmatig yoga om mijn balans terug te vinden. Bovendien maak ik dat ik elke dag genoeg wandel. Als het al eens kan doe ik aerial hoop, silk, trapeze, handenstand en vliegende trapeze in de circusschool. Dat laatste is iets wat ik ben begonnen in Londen, waar mijn zus woont. Door het daar eens te proberen ben ik in de circusschool beland. Jammergenoeg is het niet zo evident om regelmatig te gaan door mijn onregelmatige werkuren. Maar ik geniet er echt van. 

Mijn krachttrainer Olivier De Brauwer zei me ooit : “je moet je niet goed voelen om te bewegen, maar wel bewegen om je goed te voelen.” Voor mij klopt die uitspraak als een bus. Zelfs op een dag met slecht weer of als ik me lichamelijk of mentaal niet zo goed voel, zal ik er nog altijd voor kiezen om wel te sporten en elke keer krijg ik zoveel meer terug dan de inspanning die ik ervoor doe.

Heb je een bepaald doel waar je naartoe werkt? Ik werk niet met doelen, voor mij werkt dat contraproductief. Ik neem alles een beetje hoe het komt. Ik kijk naar welke doelen die er zich spontaan aanbieden tijdens mijn training. Bij krachttraining werk ik aan een ‘skin the cat’. Dat is jezelf aan 2 ringen hangen, waar je jezelf klokslag heen en klokslag terug draait. Het lukt me nog niet perfect, maar ik maak wel veel vorderingen.

Ik heb mijn deel verwijten en vooroordelen wel gehad in mijn leven. Maar de grootste denkfouten komen toch van onszelf. Hoe we naar onszelf kijken durven we wel eens in te laten vullen door andere mensen. Al kunnen opmerkingen je echt versteld doen staan. Toen ik jonger was, was ik vaak van slag door harde opmerkingen als die van artsen: “Je BMI is dodelijk”, of die van een date : “kan je niet gewoon Zumba doen, zoals iedereen?” of op straat :“Dikke koe, zulke vette benen, doe alsjeblieft geen korte top aan met zo een buik…”Op de duur was het een reden om niet meer buiten te komen. Vandaag denk ik: Ik loop tenminste, mijn lijf kan dit! Je kan je ook altijd laten tegenhouden door anderen, maar dan kom je ook nergens natuurlijk. Nu voel ik me vrijer in mezelf en als ik iets nieuws wil doen en deze gedachte opmerk dan verplicht ik mezelf om het net wel te doen en er een foto van te maken! Het voelt zo goed en bevrijdend om je net niet te laten beperken door je eigen gedachten of de uitspraken van anderen. Voor het lopen doe ik een shortje aan, en mijn lijf blubbert dan wel aan alle kanten, maar dat is dan maar zo. Ik heb me lang genoeg verstopt en me laten beperken. Ik heb ook lang excuses gezocht om me niet te moeten tonen omdat ik dan vond dat ik het niet waard was maar dat is dus verleden tijd!