Podcast: victor wegnez, olympisch kampioen 
en een man van goud

"Na de finale hebben we een feestje gebouwd in een kleine ruimte in het olympisch dorp. Een paar andere hockeyteams waren ook nog aanwezig, maar de Duitsers hadden net de bronzen medaille mislopen, dus hun hoofd stond niet zo naar feesten. We hebben dus vooral gevierd met de Indiërs. De Australiërs, die we net hadden geklopt, hebben we niet lang meer gezien."

In tranen op het podium

"Op het olympisch podium heb ik voor het eerst gehuild voor iets positiefs. Ik dacht aan vroeger, aan alle dingen die ik heb opgeofferd.  Ik dacht aan de tegenslagen die ik heb gekend in mijn leven, en aan alle momenten waarop het niet lukte. Als je dan uiteindelijk ziet dat al die opofferingen toch renderen, acht je je de koning te rijk."

Alles is groots op de O.S.

"Wat me trouwens opviel op de Olympische Spelen, is dat alle sporters daar zo groot zijn. En ik ben dan zo klein daarnaast. Atleten, voetballers, basketballers ... Iedereen was groter dan mij. Ook de gebouwen zijn enorm, we aten daar in een refter van 5000 m2. Alles is groots op de O.S."

"Mijn neven speelden voetbal. Mijn moeder ging op een namiddag naar een van hun wedstrijden kijken, en ze vond de sfeer onder ouders echt verschrikkelijk. Dat wou ze echt niet voor haar kinderen. De beste vriend van mijn grote broer speelde hockey, bij Daring Molenbeek. We woonden op slechts 5 minuutjes te voet van de club. Mijn mama heeft ons dan daar ook maar ingeschreven om te hockeyen en tennissen."

Traject

"Ik ben me ervan bewust dat ik een ander traject afgelegd heb dan de meerderheid van mijn ploegmaats. De meesten hebben hockeyers in de familie. Ze komen uit de 'hogere klasse'. Ik zal niet zeggen dat ik van slechte komaf ben, maar toch anders. Voor mij heeft hockey trouwens geen "bekakt" imago. Hockey zoals ik het ken, is absoluut niet zo."

"Ik was niet de beste"

"Het heeft me best wat tijd gekost om tot de beteren te behoren. Naast het hockey speelde ik tennis en ging ik op zondag naar de scouts. Toen ik 12 was heb ik definitief voor hockey gekozen. Ik nam deel aan een pre-selectietoernooi, maar werd uiteindelijk niet geselecteerd voor de nationale U14. Pas toen ik 17 was, werd ik opgevist voor de U18 van de nationale ploeg. Sindsdien heb ik altijd de selectie gehaald. Het heeft me tijd gekost, ik wist dat ik niet de beste speler was. Maar ik heb hard gewerkt om er uiteindelijk toch te geraken."