Julie Vanloo

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: 
julie vanloo

Op een dag krijg je je eerste basketbal, en jaren later strand je op een zucht van een olympische medaille. Het lijkt een ver-van-mijn-bedshow, maar voor Belgian Cat Julie Vanloo is het de realiteit. 

Hoe haar kinderlijke obsessie voor ballen én de steun van haar ouders haar bracht waar ze nu staat, 
vertelt ze ons met plezier en trots in dit interview.

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: Julie Vanloo

Wat kreeg jij vaak als cadeau in je kindertijd?

“Ik wou altijd een bal. Het maakte niet uit welke. Eentje van een voetbalclub, met een foto van een tekenfilm … Als het maar een bal was. In het algemeen kreeg ik eigenlijk graag ‘jongensspullen’. Autootjes, een skateboard, een step … Allemaal dingen waar ik vooral buiten mee kon spelen. Ooit kreeg ik op een verjaardagsfeestje een paar barbiepoppen en wat flesjes parfum. Ik ben toen gewoon beginnen huilen, want dat waren niet de cadeaus waar ik blij van werd. Sindsdien heeft mijn mama me leren ‘faken’ om blij te zijn met een cadeau dat ik eigenlijk niet graag kreeg (lacht).”

De traditionele cadeaus voor meisjes waren niet aan jou besteed.

“Neen, absoluut niet. Dat interesseerde mij echt niet. Ik had een obsessie voor ballen, en die ging best ver eigenlijk. Ik woonde vroeger recht tegenover een school, en elke avond ging ik daar samen met mijn papa wandelen, op zoek naar ballen die mogelijk in de struiken waren beland. Onze tuin lag na een tijd gewoon vol met ballen van die school. De passie voor balsporten was bij mij dus echt al heel vroeg zichtbaar."

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: Julie Vanloo

Op welke leeftijd kreeg je je eerste bal?

“Ik was 3 jaar denk ik. Mijn eerste basketbal kwam dan ongeveer een jaar later. Op mijn 4de zat ik al bij een basketbalploeg. Mijn mama had al zeer snel door dat ik thuis vaak rond aan het dribbelen was met allerlei ballen, en dat ik ze lukraak in het rond gooide. Ze schreven me in bij een ploeg, en sindsdien heb ik nooit nog afstand genomen van basketbal.”

We mogen dus wel zeggen dat basketten altijd een kinderdroom geweest is?

“Eigenlijk wel inderdaad. Voetbal en basket. Ook voetbal was voor mij altijd een enorme passie, en vandaag nog altijd trouwens. Ik droomde er wel eens van om bij de vrouwen van Club Brugge te mogen voetballen. Tijdens de coronaperiode mocht ik met hen meetrainen, dus ook die droom heb ik kunnen verwezenlijken. Dat is ook wel de rode draad in mijn leven. Als ik écht iets wil bereiken, zal ik me er ook volledig voor smijten zodat het lukt.”

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: Julie Vanloo

Heb je veel steun van je ouders gekregen, of hebben zij je ooit in die richting geduwd?

“Gepusht zeker niet neen. Mijn papa is zelf wel keeper geweest bij een cafévoetbalploeg. Ik ben één keer gaan kijken en toen kreeg hij 12 doelpunten binnen. Dit om maar te zeggen dat mijn ouders eigenlijk helemaal niet per se sportminded waren. Ik heb veel sporten geprobeerd, en mogen proberen. Ik ging wel eens turnen, heb atletiek gedaan. Rope skipping, zwemmen, trampolinespringen … Ik wilde alles testen, maar niets was zo leuk als voetbal en vooral basket. Mijn ouders hebben mij enorm vrij gelaten om mezelf te kunnen en mogen ontdekken. Toen ik 8 jaar was hebben ze mij dan naar de toen beste basketbalclub van België gebracht, Blue Cats Ieper. Philip Mestdagh (haar latere bondscoach bij de Belgian Cats, nvdr.) was daar toen coach. Ze zagen dat daar mijn talenten lagen en dat ik gewoon heel graag basketbal speelde, dus ik voelde de volledige steun. Julie en studies gingen niet goed samen, en dat hadden ze ook snel begrepen. Ik heb alles te danken aan mijn ouders, en zonder hen zou ik vandaag niet staan waar ik sta.”

Had je ooit zelf durven denken dat je dit niveau zou bereiken?

“Ik kreeg wel al op heel jonge leeftijd kansen bij de nationale ploeg, dus ik had ergens wel een vermoeden dat het mogelijk was. Op mijn vijftiende maakte ik al deel uit van de Cats, en kreeg ik echt al wel mijn minuten. Ik voelde dus wel dat er muziek in zat. Hier kon ik iets mee. Ik wilde hier ook zeer graag mijn job van maken, ook omdat het studeren me dus helemaal niet lag. Dus ben ik hard blijven werken en smeet ik me volledig op het basketten. Uitgaan deed ik niet. Basket, basket, basket … En ook een beetje voetballen op school.”

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: Julie Vanloo

Voetbal komt toch ook vaak terug. vanwaar dan uiteindelijk de keuze voor basketbal?

“Dat is eigenlijk een grappig verhaal. Ik heb ook drie jaar gevoetbald bij de jongens in Ieper, bij de broer van Philip Mestdagh dan weer. En uiteindelijk is dat uitgedraaid in een wedstrijdje touwtrekken tussen Philip en zijn broer. Philip wilde mij niet laten voetballen, omdat hij vond dat ik te veel talent had om te basketten. En ik heb uiteindelijk zijn raad opgevolgd. Hij zag het in mij, en liet me ook al spelen in de eerste ploeg van Ieper op mijn 14de. Mede dankzij hem was ik dan ook op 18 à 19-jarige leeftijd al klaar om prof te worden.” 

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: Julie Vanloo

Heb je nog een ultieme droom die je wilt bereiken in het basketbal?

“Ik heb heel erg gestreefd naar het vinden van intens geluk in de topsport. Ik ben heel gelukkig omdat ik doe wat ik graag doe, en dat is voor mij altijd het belangrijkste geweest. Spelen in de EuroLeague of WNBA is natuurlijk altijd iets waarover je droomt, maar ik moet zeggen dat ik daar niet zo zeer mee bezig ben. Met de Cats willen we volop gaan voor een medaille op het WK komende zomer, en - waarom niet - een olympische medaille in Parijs 2024. We hebben in Tokio bewezen dat dat zeker niet onmogelijk is.”

Ook de media-aandacht voor de cats - en het vrouwenbasketbal algemeen - is dankzij jullie stevig toegenomen.

“Daar ben ik echt heel blij om, en dat verdienen we ook wel vind ik. We hebben jaren gewerkt om te staan waar we nu staan. De aandacht stijgt, sponsors tonen meer interesse, en onze wedstrijden zijn zeer snel uitverkocht. Dat toont ook aan dat we dat zelf hebben afgedwongen. We inspireren de jeugd, en daar mogen we toch echt trots op zijn.”

Sportieve cadeaus kunnen levens veranderen: Julie Vanloo

Welke tips wil je zelf nog meegeven aan ouders met een kind dat wilt sporten?

“Laat je kind zo veel mogelijk vrij zijn. Laat ze ontdekken. En leg geen druk op, maar steun ze vooral. Probeer niet als ouder te zeggen hoe het moet, daar zijn coaches voor. Belangrijker is te benadrukken dat als je je best ergens voor doet en alles geeft , je achteraf geen spijt kan hebben. Dat zeiden mijn ouders mij ook altijd: Je hebt je best gedaan, dus je hebt jezelf niets te verwijten. Don’t push. De eerste 15 jaar zouden eigenlijk enkel rond plezier mogen draaien. Vanaf dan kan je voor jezelf beslissen of je goed genoeg bent om eventueel een stap hoger te zetten. Maar dat plezier is écht het allerbelangrijkste.”