Waarom zijn vriendschappen die zich vormen op trails zo sterk?

Achter de schermen van deze lichtvoetige vrijetijdsbesteding, tijdens het nuttigen van isotone drankjes - beeld je in - knopen mensen prachtige vriendschappen aan. Zij die (nog) nooit een trail uitprobeerden zullen overigens moeilijk vatten hoe tussen personen van zulk verschillend pluimage toch zulke sterke en unieke verbintenissen tot stand komen; en bovendien nog in het oog van een storm in Corrèze, te midden van het Bretoense kreupelhout of ergens in een alpenweide.

Als we in het kort moeten uitleggen waarom deze banden zich, wars van alle logica, toch zo stevig laten smeden, zouden we misschien wijzen op de fysieke inspanning die van ons, op dat moment, zeer eerlijke wezens maakt. Wanneer het universum twee mensen die, hoe verschillend ook, niks te verbergen hebben, letterlijk op hetzelfde pad plaatst, dan kunnen zij elkaar onmogelijk negeren. Oh, en er zijn nog veel meer redenen! Liever dan verklaringen zoeken, tonen we jullie waarom de trailmomenten die we met hen beleefden ons op een fijne manier blijven achtervolgen, ookal zien we hen niet elke week, noch met pakweg Valentijn.

Op trails mag je het uiterlijk vertoon en de etiquette even loslaten. De sociale codes van tere zielen zijn niet langer van belang en in plaats van voor elkaar te vluchten, zijn trailers en trailsters geneigd om elkaar aan te trekken, en dat is prachtig! Zo is het toegelaten om op de grond te spuwen, te vloeken en ook wel luidop te boeren zonder dat iemand ons vermaant! Ah… Die magie van trails! Dat klinkt aantrekkelijk, is het niet? 

Het is precies dit universum van frisse lucht en vrijheid dat ertoe aanzet om mooie ontmoetingen te beleven. Waar vooroordelen verdwijnen, kan immers alleen de verdraagzaamheid blijven hangen. 

Voor het goede begrip bedoelen we hier niet dat slechte manieren aantrekkelijk zijn of dat een verkeerd gemikte fluim noodzakelijk het begin van een mooie vriendschap betekent (hoewel...). Nee, we stellen alleen dat de context waarin trailers en trailsters zich bevinden (een quasi-primitieve toestand, ver weg van de codes van de goegemeente) ontmoetingen in de hand werkt. Het maakt weinig uit welk beroep we hebben, waar we vandaan komen, wie we zijn... we staan allemaal voor dezelfde uitdaging in dezelfde omstandigheden.

Emoties komen en gaan ongefilterd. En zo worden ze dan ook onthaald. Er gaat niks boven een goeie oude “ik ben het beu!”, of een “wat vreet ik hier eigenlijk uit?” om elkaar te vinden. Overigens heb je twee keuzes wanneer je zoiets hoort: de gedeelde smart in vriendenmodus, " 't is erg!” ; of de beredeneerde ontkenning, van het type “maar nee, het zal wel gaan, het had veel erger kunnen zijn”. 

Maar laat ons geen beginners afschrikken, die zich tijdens het lezen van deze tekst vast afvragen in welk gekkenhuis ze beland zijn. De trailcontext biedt de mogelijkheid om mooie dingen te delen en, eenvoudig gezegd, de ogen te openen. Er zijn immers alleen een “waw” of een openvallende mond voor nodig om ons plots een pad, dat we gewoonlijk machinaal volgen, opnieuw te doen zien voor wat het echt is. En ja, het was dankzij die andere persoon op je pad dat je de Loire in haar benevelde ochtendglorie zag. Een eenvoudige gift van een trailer of trailster aan de andere. Daarmee begon het. Het begin van een lang verhaal vol vriendschap.

Dat gaat niet van harte! Wanneer puntje bij paaltje komt, proberen ook trailers en trailsters, als goede mensen die zichzelf respecteren, hun trots aan de wilgen te hangen. Het is echter ook zo dat trailers nooit om hulp vragen. Ze verdragen de pijn liever dan dat ze de vernedering moeten ondergaan om een beetje steun te vragen. En dan nog. Wanneer we hen vragen of ze hulp nodig hebben, antwoorden ze met "nee, merci, het gaat wel", een oeroude reflex in de Homo sapiens. Gelukkig voor hen twijfelen de andere trailers niet om een handje toe te steken.. Het toppunt is wel dat ze zelfs niet om een beetje water zouden durven vragen wanneer ze dat nodig hebben! Enfin, we zijn er niet om een debat te starten over de complexiteit (om het beleefd te houden) van het menselijke wezen.

Je zal het al wel geraden hebben: het zijn niet de trailers in moeilijkheden die klaar zijn om nieuwe vriendschappen te sluiten.. Zij hebben het te druk met mopperen. Diegenen die de eerste stap in hun richting zullen zetten, zijn uiteraard trailers die hulp aanbieden, aka de redders. 

 

In de rol van trailer in moeilijkheden hebben we dus Damien. . En in de rol van redder: JB.

 

“Gaat het?

Ja, ja, het gaat.

Ben je zeker? Het heeft er niet de schijn van dat het gaat… Wil je wat water? Ik heb ook chocoladerepen bij me mocht je dat willen…

Nee, nee, maak je niet ongerust...

Het is echt geen probleem hoor, zeg me wat je nodig hebt. Ik ga je hier sowieso niet alleen achterlaten.

*Damien wil de tijd van JB niet om zeep helpen*

Oké dan… Ik wil wel graag een reep, alsjeblieft”.

 

Het loonde dan toch de moeite om een beetje aan te dringen! *verschuilt zich achter een "beleefde" reflex* Ach, die vervloekte manie ook om nooit iets te durven vragen... Gelukkig maakten we de bewuste keuze om een vrije natuursport te beoefenen, en ookal stinken we als een bok, daarom zijn we nog niet minder beschaafd: op trails is het niet de wet van de sterkste die ons gedrag bepaalt. We weten dat de natuur vijandig is, en als ze dat op het eerste zicht nog niet is dan kan ze het gauw worden, wanneer we fysiek of mentaal niet langer in staat zijn haar te doorkruisen. Op trails geldt daarom één gouden stelregel: bied altijd hulp aan een trailer of trailster die in moeilijkheden lijkt. Ookal gaat het op dat moment niet over onszelf, een ogenblik later kunnen we even goed zelf de persoon in nood worden.. Ook omwille van die reden besliste JB om Damien's hulp te aanvaarden. Hij zou het immers ook fijn vinden mocht een ander zijn uitgestoken hand grijpen wanneer hij die welwillend aanbiedt.

De bagage op onze rug, in dit geval een trailrugzak, hoeft geen last te zijn. Er is altijd iets om ons aan op te trekken, zoals een chocoladereep of een beetje goede wil. Wanneer een onbekende je één van die twee aanbiedt, maakt dat al een reëel verschil. Ook dat is trail: eerst op je tandvlees zitten om er daarna, samen, vol tegenaan te gaan. Nog dit: Damien en JB bleven samen optrekken tot bij de aankomst (en daarna)!

Trailpaden vormen geen competitie als de andere. Als er al sprake is van competitie, dan zeker niet op de manier waarop dat gewoonlijk begrepen wordt. Op trails is het de wedstrijd tegen jezelf die van belang is. Jezelf uitdagen bestaat niet alleen uit je fysieke en mentale grenzen verleggen. Nee, jezelf uitdagen, wil ook zeggen dat je groeit als persoon. Om dat te doen, bestaat er geen betere leerschool dan trail. Het leert ons, onder meer, geduld, bescheidenheid en empathie: kwaliteiten die je ontdekt en toepast via contact met de natuur en met anderen. Die anderen aan wie we gewoonlijk ons ware gelaat niet durven tonen, “'t is waar, je weet maar nooit”.

Hoe groot was je verbazing ook niet toen je je cadans onderbrak om aan die trailster te vragen of alles wel goed ging met haar. Ze heette Claire. Ja, zonder ook maar de minste twijfel had je jouw innerlijke gazelle een halt toegeroepen voor die gestrande loopster die zich, zo goed en zo kwaad als het kon, voortsleepte: met haar handen op de heupen en haar hoofd naar beneden. Het moet gezegd dat je een voorgevoel had, toen je haar enkele uren tevoren al eens was voorbij gelopen, toen nog met een goed tempo. 

Goed, het was nu niet meteen de eerste keer dat je een andere sporter ter plaatse had gelaten (steeds met een aanmoedigend woordje, natuurlijk)... maar bij haar kreeg je op de ene of andere manier al het gevoel dat ze in nood verkeerde. En je had je niet vergist: trailers en trailsters zien de hongerklop van ver aankomen, die honger die je de benen afsnijdt, je overmant en aan de grond nagelt. Zodra je die vruchtenmoes en enkele snoepjes had gepakt, klaarde het gezicht van je nieuwe vriendin op. En omdat je voelde dat Claire behoefte had aan een babbel, of eenvoudig aan gezelschap, besloot je om aan haar zijde te blijven. 

Tot daar je PR, nu moest je de tijd nemen. Jullie kwamen samen weer op gang, eerst wandelend, daarna rennend, en uiteindelijk met een tempo waarvan je nooit eerder had gedroomd. Bovendien is het erg handig om iemand te hebben die de ingang bewaakt van de struik waarin je gaat plassen, die je er attent op maakt dat het paadje langs rechts loopt, of die op je wacht, ja, op jou, wanneer het wat minder gaat. En wie eerst gewoon handig bleek, die verloren ziel in de berm, is intussen als een zus voor je!

Trail, dat moet je meemaken om het te begrijpen. We kunnen ons in het oneindige uitsloven om onze belevenissen uit te leggen aan onze naasten en om te proberen hen deel te maken van een deeltje van de emoties die daarmee gepaard gaan, maar als zij (nog) geen trailers zijn, kunnen ze het avontuur nooit echt vatten. De verklaring waarom trailvriendschappen zo sterk zijn, moet dan ook volstaan met: trailers en trailsters begrijpen elkaar onderling. 

We begrijpen waarom de lokroep van de open lucht onweerstaanbaar is en waarom we die geeuw in de vroege ochtend of de koude, donkere winteravonden voor lief nemen. We begrijpen in welke mate de natuur ons goed doet en ons tot bedaren brengt, en waarom er op je eentje doorheen rennen geen opdracht maar een heus plezier is. We appreciëren de inspanning en zelfs die occasionele galsmaak in de mond, net zoals we dol zijn op de euforie die ons overvalt net voor de start, na talloze kilometers onderweg en bij de aankomst. 

Trail is geen gesloten circuit, verre van zelfs: de sport kent vele verschijningsvormen die met de tijd en de beoefenaars veranderen. Trail is Vrijheid met hoofdletter V (voor het geval je dat nog niet begrepen had). Deze sport heeft de kracht om mensen van verschillende aard samen te brengen en hun meest merkwaardige gedeelde noemer te zijn. 

Trail staat buiten de tijd, buiten alles, en laat ons inzien en aanvaarden dat een metgezel onderweg niet de hele tijd behoefte heeft om de lucht te vullen met woorden. Op trails genieten we van de stilte, alleen of in gezelschap. Wanneer het alleen zijn ons zwaar valt en we beginnen te twijfelen aan onze capaciteiten om iets tot een goed einde te brengen, dan weten wij, trailers en trailsters, hoezeer alleen al onze aanwezigheid de ander over dat moment van twijfel heen kan helpen, en welke woorden de schaal weer in balans brengen. 

Die vriendschap laat zich samenvatten in gedeelde momenten en een luisterend oor. Wanneer we aan een andere trailer of trailster toevertrouwen dat we uitgeput zijn, of ontroerd door emotie bij een landschap, dan zijn elke twijfel en verantwoording overbodig; net daarom is het zo eenvoudig om met elkaar te communiceren. Soms zijn woorden zelfs overbodig en laat de emotie zich raden. Trailers begrijpen elkaar. We mogen momenten dan nog anders ervaren, we beleven hetzelfde; en zelfs die gedeelde belevenis ervaren we weer anders... We zijn niet gewoon tolerant, we belichamen de tolerantie zelf (in alle bescheidenheid). En als vriendschap gekenmerkt wordt door tolerantie, dan zouden we allemaal vrienden moeten zijn.

Of ze zich nu voor de sport verenigen, voor een gedeelde energiereep of omwille van de kracht van het moment, de vrienden en vriendinnen op trails beleven samen intense, aangrijpende en fijne momenten. Wie droomt er immers nooit van om eens te kunnen spuien over wat er op je hart ligt of over die pijnlijke benen? Dat doet deugd! Op trails is dat toegelaten (lees: aangeraden)! Er gaat niets boven je klachten uitspreken tegenover de ander om uiteindelijk in te zien dat ze lachwekkend zijn en om vriendschappen te sluiten! Bovendien zullen je naasten verbaasd opkijken wanneer ze je hand in hand zien verschijnen met een vreemde (die niet langer een vreemde is!) die je eenvoudig leerde kennen bij een tweetal energierepen eerder op de dag!

Wanneer we onszelf tegenkomen tijdens de inspanning, zijn we meer geneigd om de ander op te zoeken... En zonder die Ander (die echt een verschil maakt), zou het pad waarop je elkaar leerde kennen niet hetzelfde pad geweest zijn.. Zeg hen dat maar eens!

Nu dan, welke van jouw trailvrienden verdienen een gekke ode aan de vriendschap?